Zuid-Afrika

Ga even zitten. Ik heb een mededeling, groot nieuws!
IK BEN IN ZUID-AFRIKA!

Na afscheid genomen te hebben van mijn ouders, broers en vrienden op Schiphol (wat heel naar was), was ik onderweg naar dit verre land. En, verrassend genoeg was ik niet alleen! Toen ik mijn bagage incheckte hoorde ik een meisje (vrouw?) tegen haar, naar ik vermoedde, moeder zeggen dat ze naar Port Elizabeth ging. En laat dat nou precies mijn eindbestemming zijn! Haar naam was Ilona en ze ging in Port Elizabeth stage lopen als maatschappelijk werkster.
Het voelde heel fijn om iemand te hebben om mee op te trekken, het maakte de reis een beetje draaglijker.
In het vliegtuig naar Londen kwam een stewardess naar mij toe, en vertelde mij dat het vliegtuig te veel vertraging opgelopen had om mijn overstap naar Johannesburg te redden. Maar, zei ze, British Airways had een nieuwe boarding pass voor me geregeld (ook voor Ilona en een ander Nederlands meisje wat naar Johannesburg moest), dus dat zou geen probleem zijn. Aangekomen op London Heathrow werden wij opgewacht door een dame van het grondpersoneel, die ons direct naar de goede plek bracht, aangezien het vliegtuig al binnen een uur zou vertrekken (en Heathrow is groot. HEEL groot).
Na een elf uur durende vlucht, waarin ik zes uur geslapen heb, kwam ik aan op Johannesburg. Paniek.
Ilona en ik gingen samen verder, omdat we dezelfde eindbestemming hadden. Later kwamen we erachter dat we helemaal niet in hetzelfde vliegtuig zouden zitten, omdat zij met British Airways zou vliegen en ik met South African Airways. Tegenvaller!
Wij dachten dat onze bagage zou worden doorgelabeld naar Port Elizabeth, maar dit was niet het geval. Op Johannesburg moesten wij allebei onze koffers ophalen en meteen weer inchecken. Het scheelde dat er meteen twee ‘porters’ naar ons toekwamen om onze koffers te dragen en ons naar de goede gate te brengen.
Aangekomen op Port Elizabeth werd ik opgehaald door Kevin, een 60-jarige man (schat ik) die een taxichauffeur is en een verrotte Opel Astra rijdt. In Zuid-Afrika rijdt iedereen links, maar Kevin had daar schijnbaar enige moeite mee, want hij reed voornamelijk in het midden van de weg. Als ik dat wegdenk voelde ik me best veilig en heb ik voornamelijk geslapen in de auto, wat vrij onbeleefd is, maar goed.
Goed. Dat reisverhaal zal vast enige lezers verveeld hebben, maar I DO NOT CARE.
Toen ik aankwam in het personeelshuis (foto’s op Facebook), begon het grote omschakelen. Hoe doen de mensen hier? Hoe praat je met de collega’s en huisgenoten, wat eet je? En vooral, hoe zorg je dat ze je aardig vinden?
Ik heb het daar de eerste dag heel moeilijk mee gehad en vroeg me af waarom ik hier eigenlijk ben. Ineens realiseerde ik me dat ik zoveel mensen in die maanden niet meer zal zien! Dat sloeg even in en ik zag eigenlijk alles negatief. Maar na regen komt zonneschijn (leuk spreekwoord, Milan!), en ik voelde me na een nachtje slapen al veel beter.
Ik hoef nog niet te werken, Charlene (mijn stagebegeleider) heeft me een paar dagen gegeven om te settelen en verschillende dingen te regelen, zoals een simkaart, internet en dat soort shit.

Het dorp hier is enigszins gedateerd, maar biedt genoeg om je dagelijkse boodschappen te doen. Er is een Spar (ja, zo’n zelfde als er in Nederland is, heel gek!), een paar restaurantjes, een pub, een boekenwinkel, een postkantoortje, een meubelzaak en nog wat andere winkels. In feite heeft het meer dan Heteren. Shame.

Voor degenen die geïnteresseerd zijn: iedereen, blank of zwart, spreekt Engels, of kan Engels spreken. De zwarte mensen zijn Xhosas, dit is een volk wat voornamelijk in deze provincie voorkomt en als modertaal isiXhosa heeft. Dit is een kliktaal, waar ik heel graag wat woorden van wil leren want het klinkt zo leuk en mooi (overigens was Nelson Mandela en is Desmond Tutu ook Xhosa).
Verder zijn er veel blanken die Afrikaans spreken, wat nog leuker is om te horen, maar ook om te lezen (ik verwijs u nu door naar één van mijn Facebookfoto’s, waarop een bord in de Spar te zien is waarop de wegbewijzering in het Afrikaans staat aangegeven). En zoals gezegd, praat iedereen Engels.
Genoeg voor vandaag. Ik laat pas over iets minder dan een maand weer wat van me horen, omdat ik 21 dagen naar het Forest Camp ga om te werken (Sibuya heeft twee kampen, Forest en River). In het kamp is geen internet of enig mobiel bereik, dus dat wordt doorbijten.
Mis jullie en hoop ook eens iets van jullie te horen!