Kriebels

George Ezra luisterend zit ik achter mijn laptop. Het is nu half twaalf ’s avonds, en ik heb kriebels. Kriebels, want over twee dagen gaat mijn grote reis beginnen en struin ik met familie en vrienden (waarschijnlijk op van de zenuwen) op Schiphol.
Nu ik mijn koffers zo’n beetje gepakt heb en er eigenlijk klaar voor ben, realiseer ik me wat ik allemaal ga missen tijdens mijn stage. Best veel eigenlijk (denk aan vrienden, familie, regen, Nederlands praten, ANDIJVIESTAMPPOT), maar het mooie is: er staat zo ongelooflijk veel tegenover!

Ik zit nu in de periode dat ik mensen echt ‘voor het laatst’ zie (ik ga er natuurlijk wel van uit dat ik terugkom, maar vijf maanden is toch heel wat!), en ik moet bekennen dat ik het daar soms best moeilijk mee heb. Afgelopen donderdag heb ik dan ook mijn laatste werkdag bij McDonald’s gehad. Na tweeënhalf jaar trouwe dienst houdt het op. Ik vond het verrassend hoe makkelijk ik er eigenlijk afscheid van heb kunnen nemen, terwijl ik daar toch heel veel vrienden heb rondlopen. Ik denk dat dat wel een indicatie is van hoeveel zin in heb in mijn grote avontuur dat Zuid-Afrika heet.

Het is gek om je te realiseren dat mensen die je normaal ziet wanneer je wilt, straks een hele tijd onbereikbaar zijn. Ik hoor de lezer (jou) denken: onbereikbaar? Maar ja. Onbereikbaar. Skype, WhatsApp of wat dan ook zullen nooit het gevoel van écht met mensen zijn vervangen. Inmiddels heb ik wel een supermooi boekje (het is een boekje met een oude atlaskaart van zuidelijk Afrika als kaft), wat ik gebruik als adressenboekje. As we speak staan er elf adressen in (ik hoop maar dat kaartjes sturen van de andere kant van de wereld niet al te duur is!).

Om even terug te komen op mijn vorige stuk: mijn visum is goedgekeurd! Al drie dagen na de aanvraag kreeg ik een e-mail met de mededeling dat ik hem op kon halen. Het viel overigens wel tegen, ik had verwacht dat ik een heel boekwerk mee zou krijgen, maar het is gewoon een sticker in mijn paspoort. Maar toch, ongelooflijk blij met dat ding!
Verder heb ik een camera (voor de kenners: Sony DSC-HX50), Afrikaanse randen, nodige ‘medicijnen’ (paracetamol en dat soort shit), en nog meer leuke spulletjes gekocht. Bovendien heb ik ook heel veel leuke spulletjes gekregen om mee te nemen! Dank aan degenen die dat toekomt.

Bijna, bijna! Nog twee nachtjes slapen. Mijn volgende post hier zal vanuit Zuid-Afrika zijn (alleen dat vind ik al bijzonder). FYI, ik vlieg zondagavond om 19:15 vanuit Amsterdam naar Londen, waar ik een korte tussenstop heb, vervolgens vlieg ik door naar Johannesburg, om na een tweede tussenstop van anderhalf uur verder te vliegen naar Port Elizabeth. Daarvanuit wordt ik opgehaald door een taxi en naar Sibuya gebracht.

Tot snel!